Stal ocynkowana

Sposób zabezpieczenia oparty jest na następującej zasadzie. Większość metali (na przykład

cynk, cyna, aluminium) utlenia się na powietrzu, przy tym na powierzchni metalu

powstaje szczelna ochronna powłoka pasywacyjna. Ta powłoka uniemożliwia przenikanie

tlenu w głąb metalu i w ten sposób zatrzymuje dalszy proces oksydacji. Jednakowoż w przypadku żelaza proces odbywa się w inny sposób. Powstające związki utlenionego żelaza (na przykład hydroksydy) mają dużą objętość w porównaniu z pierwotną grubością metalu, w rezultacie powstająca powłoka hydroksydów od razu ulega natychmiastowej destrukcji.

Taka krucha, porowata i nie wytrzymała powłoka swobodnie przepuszcza tlen w głąb do nieoksydowanego metalu, powodując, że proces utleniania trwa dalej. Żelazo nie jest w stanie ochronić się przed dalszym utlenianiem, tak tworzy się rdza. Jeżeli żelazo pokryje się warstwą metalu, tworzącego powłokę ochronną, na przykład cyną lub cynkiem, to ich warstwa ochronna nie przepuści tlenu tak w metal kryjący jak i w żelazo znajdujące się pod pokryciem.